INTEMPERIE

INTEMPERIE

O cativo dende o seu agocho oía a súa respiración cada vez mais rápida. As voces chegábanlle a través da noite. Sobre todo a del.  

Os cans ouveaban na súa busca. El encherase de auga e barro para quitar o seu cheiro a suor e  a orín.

Pechou os ollos . Respirou lentamente para que nin sequera os vermes do seu agocho o puideran oír. Non podían permitir que o colleran. Non podía volver a aquela casa, onde a súa vida non lle pertencía, onde a súa vida pertencía o señor. O señor que fixera unha batalla . Unha gran batalla no seu corpo.

*Basado na novela Intemperie de Jesús Carrasco

OLGA NOVO

Unha das miñas autoras favoritas...

 

29 de xaneiro do 2002.

Querida mamá: estou aprendendo a ladrar.

une saison en enfer. repite comigo Une-Saison-En-Enfer.
trinta xeracións de meu analfabetas Eu estou aprendendo a ladrar.
marcar un nunca territorio coa epiglote
coma un cadelo coma un can de palleiro
escadelearme ata volver en min en can entón pronuncio
Walt Walt
Walt Whitman mamá.

estou aprendendo a ladrar.
póñome de cu pró sol agárrome a unha aixada e
tento imitar o son do cuco do cuco de cu pró sol entón
a miña gorxa esprémese de dor
e oulan coma nunca os futuros posibles que nos fan esbombar as veas
coma unha pota de leite na lareira.

os ollos do meu amor levan dentro
o troupeleo dos chocallos uncontrautro uncontrautro
da novena sinfonía de Gustav Mahler
mamá.

e eu míroche prós ollos prós olliños estás tan cansa
pero eu non e aquí
é o intre da furia can
escoito con atención a campá de cris
tal dos teus soños incumpridos
coma unha escultura delicada de Brancusi
de Cons tan tín Brancusi.

unha vez e outra vez o corazón grandísimo
igual ca unha cerrota andoa o outono es ti ou ou ou loba
velaquí me tés bailando berrando choutando
unha mestra gutural un volcanciño gutural
coma Virginia Woolf coma Virginia Woolf coma Virginia Woolf.

eu míroche prás mans podería lamberche as cicatrices das mans
ata que deran luz
e curarche as hernias discais cun só verso alexandrino
cunha sílaba de centeo cru cun oh-là-là e despois despois
contar unha por unha as túas canas enraizadas nas idades do mundo
a túa lingua plantígrada mamá
podería mesmo reestructurarche a osamenta
co implante dunha canción anarquista.

ás veces sinto a dor sedimentándose
lámina
por
lámina
coma a pizarra:
é un esguince emocional chantado na caluga
e para ladrar así ás veces é preciso chorar iodo
abrir os xeonllos cunha gadaña ata ver o sol tan preto
a tres centímetros do iris
mamá
eu tiña que mamar da túa médula
asombrar o mundo cando che baixa a compaixón ás caries
e ós peitos
caídos
co cansazo.

para poder ladrar eu tería que rillar durante anos
a túa alerxia ó pó á peluxe dos chopos
a túa anemia circulando en sentido inverso polo sangue
tería que ir contigo enterrar ó teu irmán de vintesete anos e
apretar a meixela para non tronzar a lingua
coa súa tuberculose mamaíña.

ben sei eu que para poder ladrar
tería que ir contigo á miña infancia
e verme case morrer deshidratada
e pregarlle á virxe na que non cres
que me devolvera á vida de tres meses e medio
e soldarme no teu colo para sempre
coma unha peza de ferro do teu ventre.

non penses que non sei que para poder ladrar
tería que ir contigo ás derradeiras horas
da mamá Carmiña agarrada ás catro puntas do seu pano
e ó teu bazo.

ben o sei ben sei eu todo
que para eu aprender este ladrido
á fin fixeron falla
mil mulleres lavando a reo no río de Saá
e mil arando e dúas mil cosendo e cinco mil
apañando cozas e garabullos no medio do monte e Ti
sobre todo ti plantando pinos nun serragoto inmenso
desaprendendo canto es
esfuracando as túas dúbidas.

Querida mamá: estou aprendendo a ladrar.

alguén me ve abríndome a queixada ata que a fendo e digo xa
xa ladro ou coma o can non non
coma Camille Claudel coma Camille Claudel coma Camille Claudel
coma Camille mamá no mármore
coma Camille
coma Walt Whitman Walter Benjamin vou mamá
vou deica ti
vou eu vou
outa
outa
ouh...

O ABRAZO DA FRAGA

As miñas lembranzas do campo da Magdalena( Castrofeito -O Pino)

 

Agarimou contra o seu peito a urna.

-¿ Por que mama? ¿Por que este lugar?-preguntouse, mentres saía do coche e se achegaba a entrada da fraga.

Así llo fixera prometer. “Nena, quero que esparexes as miñas cinzas na Fraga. ¿Lembraste? Foras un verán ca avoa. Alí fun moi feliz. Déixame ó carón do carballo centenario”.

A Fraga. Había case trinta anos daquilo.

Camiñou cara á entrada da Fraga.  Sentiu nas súas meixelas o vento fresco e suave do outono.  Detívose a escoitar as ramas dos pinos, como se quixeran acompañar o vento na súa viaxe infinita. Seguiu o camiño de terra e pedras. Uns minutos despois, atopou un cartel a man dereita que indicaba onde estaba a fonte. Baixou a escalinata de pedra e bebeu directamente do cano. Estaba xeada. Decidiu sentarse alí, na escaleira de pedra , debaixo dos pinos altivos e  eucaliptos intrusos deixando que a Fraga a acollera no seu abrazo verde. Non sabía canto tempo estivera alí, chorando, ata que uns nenos que viñeron a beber a sacaron do seu abrazo. Enxugou as bagoas e ergueuse. O carballo centenario estaba seguindo un pequeno regato  .Achegouse a el e  admirou a súa beleza verde e maxestosa. Sorriu ó recordar que ,a ultima vez que estivera alí, ca súa avoa, intentou abrazalo.  A pesar de que esta vez tiña trinta anos mais ca ultima vez, e o seu corpo e brazos eran mais grandes,  non o rodeaban completamente. O abrazalo, topou unha marca na súa man dereita. Achegouse e viu escritos dous nomes enmarcados por un corazón e debaixo, sempre.

E de súpeto, entendeuno todo.

 

 

DESFIUZAMENTO( II)

Xeo nos labios despois da batalla

Pola terra.

 Barbarie .

Por dous ferrados.

(Cabezas e mans manchan o chan de azulexo)

Os ollos quedos na mesa azul.

Os animais procuran o seu

Na selva urbana.

Penduradas  do teito os cables de crédito

Na herba os berros

Adivíñanse os corpos na néboa

( Intemperie)

EDITH SÖDERGAN

EU

Eu son extranxeira neste pais, 
moi lonxe no fondo baixo o peso do 
mar
penetra o sol en espirais
e o aire corre entre as miñas mans. 
Díxoseme que nacín en cautiverio
non hai un so rostro aquí que eu 
conoza.
Era unha pedra chimpada o fondo da
auga?
Era un froito excesivamente pesado
para a sua rama?
Soy que asexa o pe do árbore onde
sopla o vento, 
Como vou trepar en esto troncos tan
esvaradizos?
Ala arriba atópanse as cumes 
vacilantes
ala quero ficar e procurar ca mirada
o fume das chimeneas da miña patria

KONSTANTINO KAVAFIS

UNHA NOITE

A habitación era barata e miserenta

agochada nos altos dunha taberna

 equívoca. 

Dende a fiestra víase a rúa sucia 

e estreita.

Dende abaixo chegaban as voces dos

obreiros

xogando as cartas e trouleando.

E,  alí na usada e ordinaria cama, 

tiven o corpo do amor. 

Embriagueime cos vermellos e voluptuosos

beizos. 

E agora, cando o escribo despois de 

tantos anos, 

solo na casa, embriaganme outra vez.

DESFIUZAMENTO

O silencio nas paredes.

Despois dos berros.

As mans baleiras.

(de esperanza)

E os ollos ateigados

(de dor)

Os corpos pendurados .

(Na nada)

Non hai abrazo

(que acougue )

A aqueles membros

(Rotos)

Á intemperie

A XOVE DA PERLA

Os teus ollos tristes de escrava  fítanme,  deixando unha pregunta  no aire: ¿ que queres de min?  A tu boca semella  pedir clemencia,  ou quizais tan so reflexa  unha esperanza esquecida.  Nas túas meixelas florecen as rosas recen colleitas do xardín do edén. Elas enmarcan o ovalo perfecto do teu rostro branco  de neve.Un pano  agocha o teu cabelo, rebelde, unha crecha dourada sae da túa tempa. Os pendentes de prata, brillan nas   orellas pequenas.

Eu non  respondín a túa pregunta Tan so admirei a túa beleza, escrava azul. Unha  beleza antiga como a dunha deusa grega.

O REINO DO SOL

Agora estou traballando nun conto: Ariadna, a princeisa guerreira. Un fragmento:

Dous dias despois de que  Ariadna viñera o mundo , continuou a ancián, o Rei e a Raíña camiñaron ata  o lago de Augasverdes para encargar a alma de princesa, mais esa mañá amencera chuviosa e ameazaba treboada.

-Tanto ten- díxolle  o Rei á rRiña ante a súa cara de preocupación-  a rapaza sairá forte e san , non como outras princesas que son febles como paxaros.

A raíña asentiu e os dous mollaron o corpo branco  da nena naquelas augas verdes.  A princesa Ariadna, que durmía placidamente, espertou é a raíña pareceulle que os seus ollos negros convertíanse durante un intre en tizóns vermellos como o lume.

Ariadna  creceu   forte e san tal como dixera o rei, pero a medida que crecía, o Rei e a Raíña e  comprobaron que a súa natureza impulsiva predominaba. Os nove meses xa gabeaba polos corredores do palacio cunha rapidez que sorprendia as suas doncelas e ó ano xa camiñaba con pasos firmes toleando a xente do palacio, pois escapabase das súas mans e agobachase nos sitios mais  inverosímiles. Era curiosa e inqueda, tal como pronosticara o Rei

CLEOPATRA

A Historia lembrase da túa beleza

Aquela que che fora negada.

Mais era o imperio sobre os teus ombreiros

o que ansiaban os grandes homes.

O imperio construído sobre o Nilo.

Co teu esplendor en cada gramo da túa pel

Reinaches ca cabeza sobre os ombreiros

Conspirando en cada curro do palacio

Por aquilo que te pertencía

Roma reclamábate

Mas ti te negaches a subsmision

Xamais axeonllada

Ata que apareceu El

el cos ollos negros e

 o corpo metálico

ca espada nos brazos musculados

e co seu torso nú.

fixo caer a coroa da túas tempas

Cunha soa  ollada

Fuches súa

Derrubando o imperio ante todos os homes

CLAUDIO RODRIGUEZ FER: TIGRES DE TERNURA

Pequeña xoia que merquei


QUINTANA

A pedra

       que te alberga

virase

      en oráculo

e a mica

        o cuarzo

               o fedelpasto

liberan o granito
     
                     incontible orgasmo

mineral como o estoupido do átomo

MARJANE

 

 Atopou os seus ollos negros reflectíndose no escaparate. Este devolveulle un  nariz afiado e uns beizos finos. Non recoñeceu a súa cabeleira negra nel. Negra  como o petróleo. Aquel petróleo polo que sangraba o seu país.

Había tres anos que o seu cabelo  non respiraba o  aire puro.  Apañou unha das guedellas na man, estaba suave a pesares de anos engaiolado na hiyab. Uliuno , aínda tiña o recendo  daquela prisión de tea gris.

Sorriu para os seus adentros e ollou, de novo,  o seu reflexo no escaparate. Atoparía outro reflexo distinto, lonxe da prisión de tea e de petróleo.

DENTRO de Berta Davila

Este poemario resultou gañador no XII edición do Avelina Valladares do 2008, actualmente Berta Davila ten publicado Raiz de Fenda( poesía) e O derradeiro libro de Emma Olsen( narrativa), libros moi recomendables, gañadores respectivamente de Johan Carballeira de Poesía do ano 2013 e  Premio Narrativa  Breve de Repsol 2013

Ten moitisimo futuro esta autora

 

Un poema de Dentro:

Coñecinte coas pálpebras molladas
e a mirada perdida alén da fiestra.
E será porque amaba a auga do teu corppo
que bebín insaciable nas túas bágoas
ata que algunhas me fixeron mal.

Descubriches que morro cada día
( xa dende o mesmo día en que nacín)
e, ao estares en min,
anulábaste nun loito inconfensable.

Pese a que nunca fun demasiado purista
( a luz artificial tamén é luz)
amo o tacto,
e creo que as cartas non suplen ás caricias.

Sempre me corto cos folios
que conteñen as túas palabras,
e  a ferida do dedo axúdame a sandar
outra ferida mais fonda,
esa que levo debaixo das pálpebras
molladas de presenciais ausentes

JOSE ANGEL VALENTE

Jose Angel Valente, e un dos meus poetas preferidos. Este o poemario que mais me gusta: " No amanece el cantor". Para min, prosa poetica de gran intensidade, que reflexiona sobre a morte, a vida e a soidade. Mellor vos deixos os versos:

LENTAMENTE. Del otro lado. Yo apenas podía ahora oír tu voz.

EN MIS OJOS se agolpa repentina la luz. Como si tú, de pronto, volvieras a la vida.

SABÍAS que sólo al fin sabía yo tu nombre. No el que te perteneciera, sino el otro nombre, el más secreto, aquél al que aún pertenecías tú.

 

EN EL ESPEJO se borró tu imagen. No te veía cuando me miraba.

YO CREÍA QUE SABÍA un nombre tuyo para hacerte venir. No sé o no lo encuentro. Soy yo quien está muerto y ha olvidado, me digo, tu secreto.

ME PARECÍA AHORA como si quedase en suspenso el amor. Y no era eso. Tan sólo tú no volverías nunca.

NI LA PALABRA ni el silencio. Nada pudo servirme para que tú vinieras.

CUERPO DE un desconocido. Levantamiento de tu cuerpo en el atardecer anónimo. Ya no quedaba en ti señal alguna que te hiciera nuestro.

Y TU ¿de qué lado de mi alma estabas, alma, que no me socorrías?

ROUBA VERSOS (III): FRANCESES

La vida que no tiene necesidad de ninguna Penélope

para deshacer imperturbable aquello que nosotros

nos ensañamos en tejer

Stephane Chaumet
..................

hoy

las hojas muertas

iban mas rápido que yo

no hablo

no hablo

mis palabras yo

las camino

y todas las vidas

que veo

en el camino forman

partes de

lo que camina en mí

en ti

 que me silencian

para que las

reconozca

Henry Meschonic
-
Ella dice: non hables, si vienes para quedarte
Basta con la lluvia y con viento entre las tejas
basta con el silencio que se apila en los muebles
como capa de polvo, tras los siglos sin ti
......
quédate si vienes para quedarte
Guy Goffette

Existe un país lento
de tus ojos, de anhelo
de este paso, en la noche
Christope Lamiot

Ella abre un espacio
que se torna mas presente
tiene del árbol
lo que este calla
de si mismo
cuando ella esta
la sombra se hace penumbra
......
sus pestañas
son el recuerdo
de los bosques primigenios
Cuando ama
toda la tierra
ama con ella
a través de ela

Eugene Guilleric

 

ASASINATO PERFECTO

As xemas dos dedos esvaecidas en lixivia abren a porta. O traxe de plástico con pucho ó redor do corpo atravesa o corredor. Os zapatos cunha talla menor deixan un regueiro de pegadas silandeiras. O canon da pistola automática perfectamente aliñado ca tempa. Colocou os ollos castaños no cabeceiro da cama. A  nota de suicidio na colcha.   Quixo limpar un fío de sangue na boca de carmín, malia o odio latente non llo permitiu.

-Si, así era o asasinato perfecto-pensou

FORMIGAS VERMELLAS

Na miña primeira viaxe.

Afasteime da miña aldea

a través dos vagóns  dun tren

con destino Santiago Barcelona.

Co meu  pai, dous días e unha noite

atravesando campos vermellos.

Marróns.

Totalmente secos

Para visitar a miña curmá.

A miña xemelga.

Irmás de sangre.

Así o asinaramos

ante notarios invisibles

Durante a noite ultima de Agosto.

A separación  sempre traumática

ó rematar o verán

(reprimir as bágoas)

Adeus miña querida irmá.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

***

Naquel  viaxe a Barcelona.

Mudei o orballo polo sol,

silveiras e toxos

por tellados e luces eternas,

Por uns días, tan só.

Para visitarte miña curmá

Miña irmá de sangue

Xuntas. Xuntas. Xuntas.

Rimos cas cartas escritas

e contamos o que ocorrera

durante os meses perdidos.

Eu  envexaba aquela vida

de novidades a cada hora

as clases de baile,

As de inglés e piano,

o teatro e o cine,

as festas de aniversario.

Aquela cidade de milleiros de portas.

Como souben despois,

Ti envexabas a miña vida:

o verde,

a chuvia,

as vacas,

as estrelas ,

as formigas negras,

incluso as vermellas.

Eu aínda tardei en amar

as formigas vermellas.

 

ROUBA-VERSOS ( II)

" Y arrastra una cadena oscura de pasiones heladas"
Luis G. Montero
 
Con esta sola mano
me fatigo al amarte desde lejos
 
En las horas oscuras
que van creciendo en nuestras vidas
al igual que la noche se alarga en el invierno
 
Vicente Gallego
 
 
El tiempo que endurece el pan..
...el tiempo que se adensa en los recuerdos
y es una pasta espesa que se deja moldear
 
Jose Manuel Benítez Ariza
 
 

 

Has cambiado otra vez el curso de los ríos

y has hecho trasladarse todas las cordilleras

  con sólo la mirada de tus ojos de escarcha

y el roce de tus dedos sobre los mapamundis.

Señor de los amores y de la geografía,

  grandísimo truhán y Todopoderoso

inconsciente, ahora tienes que rescribir los libros

y en mi cuerpo desnudo

es tu deber marcar de nuevo las fronteras

Josefa Parra

 

ANACOS (II)

 

 

O odio lento na carne

Queima as entrañas

Esnaquiza a túa memoria

Ennegrecendo

O teu recordo

Busco entre as cinzas

Os anacos

 

 

 

 

 

 

 

 

que restan  de min

Non atopo nada.

Nin o reflexo.

ROUBA VERSOS (I)

 

"Tengo toda la noche en la mano"

Paul Elard

 

"Nuestra pena es tan vieja"

 Gabriel Celaya

 

" Ese mugido triste del mar"

 

" Soy un dolor antiguo como el mundo que aun dura"

Blas de Otero

 

"...alma alargada por el uso"

Luisa Castro

 

" El jardín crece como las palabras de un libro

 

yo solo quiero oscuridad y humo.

 

Yo he venido a decir que te he olvidado

 

que volveré a olvidarte cada día

 

cada uno de los días de mi vida..."

 

Benjamin Prado

 

 

"...desear es llevar el destino del mar dentro del cuerpo"

Aurora Luque

 

 

" Esa mujer se me instaló en el costado izquierdo"

 

" Escribo versos previamente llorados por la ciudad donde nací"

 Juan Gelman

 

 

 

MYLEY CYRUS

Creciches na luz cegadora dos focos.

 Pechada a nena nunha gaiola.

Cando te ollaches no espello

 so atopaches un corpo furado

polas poutas dos managers.

Os ollos mortos .

A boca vermella .

O sangue correndo polas coxas.

Arrebatada a tua virxinidade.

 Esnaquizada a tua inocencia

aos sete anos polos dólares

Aquel espello berrábate:

Rubia, azul, vermella

A nena montada fuxira

E ti a buscabas no alcohol e nas pastillas .

 Tentado construír un novo corpo de boneca rota.

 Cos anacos perdidos

ELEXIA

Fuches bendicida pola man da deusa Mictecacihualt

Polo seu destino de morte, sangue e dor

No berce a enfermidade  gris bautizoute

E fixeches o ritual de transición

Cando te atravesaron os ferros

Pero ti sobreviviches a pesares das frechas

Daquel  cazador

Que abateu o teu lombo

E sentiches o amor corrupto nas túa carne

Furándoche as entrañas

El

Ti

A deusa

Abrasáronte por dentro

E a deusa tivo o seu sacrificio

E A PALABRA FIXOSE MUSICA

Naquel tempo e naquel lugar, a música e a  palabra camiñaban  xuntas. En salvaxe compaña. As dúas fitábanse. Apalpábanse. Acarariñábanse. Tremían. Eran unha. Pero, un día, a palabra quixo camiñar soa. Coñecer novos mundos. Coñecer novas historias...Partiu. A música sentiuse baleira. A palabra atopou sons espallados e  os apañába.Non era o mesmo. A música aprendeu a non sentirse soa. Acariñabase. Apalpábase. Tremía. Non era o mesmo. Pero a palabra escoitouse.  A música escoitouse. E a música fixose palabra. E a palabra fixose música.

LIBRO DE ALICIA: OLALLA COCIÑA

Neste poemario, gañador do VIII Premio de Poesía Fiz Vergara Vilariño, atopei este poema.

Non hai palabras

( Espero que a autora me perdoe a traducción)

En cada asexarnos e sempre a ultima hora

Sobreponse a agre sensación de que fora mellor

Non terse coñecido

Non reparar en certo brillar de unllas

Nin no angulo dese chapeu que che acae perfecto

 A min non me ensinaron nunca que quen cruza esta frontera

Regresa para sempre con nome de exiliada

E renega dos fluidos que un dia

Habitaron os corpos

Daquela, moi calada

Voume desprendendo desta historia

Sen saber con certeza

Porque fun eu a condenada ao cadafalso

 

 

 

 

 

 

 

 

En cada acecharnos y siempre a ultima hora

Se sobrepone la agria sensación de que fuera mejor

No haberse  conocido

No reparar en cierto brillar de uñas

Ni en el  ángulo de ese sombrero que te  queda perfecto

 A mi no me enseñaron nunca que quien cruza esta frontera

Regresa para siempre con nombre de exiliada

Y reniega de los fluidos que un día

Habitaron los cuerpos

Entonces , muy callada

Me voy desprendiendo de esta historia

Sin saber con certeza

Porque fui  condenada al patíbulo

LIBERDADE: MICRORRELATO

O home díxolle un nome a cambio da cela trinta e catro.  Sabía que aqueles homes aínda tardarían un mes en descubrir que o nome era falso. Durante trinta días, quizais seguirían as malleiras, as torturas, as humillacións…
Tanto lle tiña- pensou- por fina naquela cela. Dende a fiestra, uliría os amenceres. Uliría os raios de sol. Os aterdeceres. As  estrelas. E quizais, despois de trinta días, sentiría a liberdade na súa alma tralas paredes de pedra.

INFANCIA

INFANCIA

Os cativos deixaran un regueiro de delicia

Nas pólas das árbores.

Os seus berros penduraran nas follas.

As súas mans  de luz acougaran nas copas.

Os dentes brancos de chocolate

Trabaran as raíces

Deixando as pegadas dun corazón branco.

 

 

Los niños dejaran una camino de alegría

en las ramas de los arboles.

Sus gritos colgaban de las hojas.

Sus manos de luz descansaran en las copas

Sus dientes blancos  de chocolate

apresaron  las raíces

Dejando las huellas de un corazón branco.