18/11/2012
04/11/2012
SIMBIOSE
E curioso como
funciona a creatividade a hora de escribir un relato. Este relato ocurriuseme
despois de ler unha noticia onde duas siamesas operáranas cando cumpriran un
ano, pois naceran vencelladas polo lombo e compartían organos vitais. A miña
cabeza, preguntou: ¿ Que pasaria se as separaran ó cumprRi dezaoito anos? ¿ E se
unha delas non quixese? E aqui vai a historia...
A súa irmá
choraba. Suplicaba. Berraba.
-Non o fagas,
irmanciña. Somos unha. O sangue que corre pola nosas veas é a mesma- murmuraba
mentres lle collía as mans. Sangue do meu sangue, repetía mentres adurmiñaba
pola anestesia.
Pechou os ollos na
mesa de operacións que compartían, sentindo as bágoas percorrer lentamente nas
súas meixelas. Deixouse ir polo olor que desprendía a sala de operacións. Sumiuse na escuridade.
Lembrou cando lle
dixera que quería separarse dela. A súa irmá Elba non o entendera.Non entendera
que, despois de dezaoito anos vencelladas por un mesmo ril e unha mesma
cadeira, ela quixera operarse. Separarse
dela. Ser unha indivisible. Non duas sendo unha. Ela quería a súa irma,
pero quería ter o seu propio corpo. A sua propia mente. Ser unha, simplemente.
Cando espertou da
operación, apalpouse. Sorriu. Tiña a sua propia cadeira. O seu propio lombo.
Tiña dúas pernas . Tiña un corpo que era de seu.
A súa nai estaba o
carón da sua irma, que inda non
espertara.
A pesar da dor e
do cansazo sorriulle a súa nai. A súa
nai achegouse a bicala e a preguntarlle como estaba. Quería contestarlle que
feliz, pero sabía que non era o axeitado, para a sua irmá non era o dia mas
feliz da sua vida, senon quiza todo contrario. Parecía que a súa nai escoitara
o seus pensamentos, que lle murmurou o oido:
-Se lle pasara,
cariño. Se lle pasara.
Pero non se lle
pasou. Cando a súa irmá espertou, non dixo palabra .Non chorou. Non suplicou.
Enmudeceu. Nika tivo que marchar da casa. Non podía estar así, cun muro entres
elas.
Estivo un ano
fora. Vivindo. Soa. A soas. Ca súa mente. En silencio. As veces pola noite, palpaba
a súa cicatriz. Acariñaba á noite, botando de menos a Nika. Sentindose extraña.
As veces baleira, quizais. Pero sabia que era o costume. O habito. Os dezaoito
anos durmindo xuntas. Meixela con meixela. Cabelo con cabelo. Carne con carne.
Tiña tantas cousas que contarlle a sua irmá...pero sabia que por agora non era
o momento. Non estaba preparada.
Unha maña de
setembro, cando transcurrira un ano da operación a súa nai chamouna. Sua irma
non fixera os derradeiros controis médicos e xurdiran complicacións co seu ril.
A sua nai pensaba que era a única que podía convencela.
Cando chegara o
hospital, a súa irma estaba mais delgada, ollerosa. Moi pálida. Sorriu cando a
viu:
Nika colleuna da
man.
-Vin para ser
sangue da teu sangue.
A súa irma sorriu
afirmando. Pechou os ollos.
E Nica quedou soa de nova. E daquela chorou
pola sua parte perdida.
06/10/2012
JOSE AGUSTIN GOYTISOLO
Jose Agustín Goytisolo adicoulle a súa filla Xulia, o que despois sería o seu
poema mais coñecido: Palabras
para Julia, do
que fixeron versións musicais "Los
Suaves" e Paco Ibáñez. Deixovos aqui o poema e a versión do grupo "Los Suaves". Admiro profundamente a este autor, non so por este poema, senon por outros que ten como “No sirves para nada", "Llega el
litio” ou o poemario “ La noche nos es propicia”( amantes en estado puro) . Nestes primeiros poemas vese reflicitida a sua depresión grave, da que non logrou sair( suicidouse en 1999). Adicarialle miles de entrada a este poeta, porque e un dos meus preferidos.
(José
Agustín Goytisolo)
Tú no puedes volver atrás
porque la vida ya te
empuja
como un aullido
interminable.
Hija mía es mejor
vivir
con la alegría de los
hombres
que llorar ante un
muro ciego.
Te sentirás acorralada
te sentiras perdida y
sola
tal vez querrás no
haber nacido.
Yo sé muy bien que te
dirán
que la vida no tiene
objeto
que es un asunto
desgraciado.
Entonces siempre
acuérdate
de lo que un día yo
escribí
pensando en tí como
ahora pienso.
Un hombre sólo una
mujer
así tomados de uno en
uno
son como polvo no son
nada.
Pero cuando yo te
hablo a tí
cuando te escribo
estas palabras
pienso también en
otros hombres.
Tu destino está en los
demás
tu futuro es tu propia
vida
tu dignidad es la de
todos.
Otros esperan que
resistas
que les ayude tu
alegría
tu canción entre sus
canciones.
Entonces siempre
acuérdate
de lo que un día yo
escribí
pensando en tí como
ahora pienso.
Nunca te entregues ni
te apartes
junto al camino nunca
digas
no puedo más y aquí me
quedo.
La vida es bella ya
verás
como a pesar de los
pesares
tendrás amor tendrás
amigos.
Por lo demás no hay
elección
y este mundo tal como
es
será todo tu
patrimonio.
Perdóname no sé
decirte
nada más pero tú
comprende
que yo aún estoy en el
camino.
Y siempre acuérdate
de lo que un día yo
escribí
pensando en tí como
ahora pienso.
LOS SUAVES: Palabras para Julia
20/09/2012
RAPARIGAS...¿ Que muller non quixo ser Jo?
Un personaxe literario que todalas( ou case todas) mulleres admiramos e Jo, Josephine March, a rapaza impulsiva da autora Louisse May Alcott. Simbolo de moitas mulleres que loitaron pola sua independencia non so profesional senon personal. Simbolo da rapaza que racha co seu rol de xenero( Jo non quere casar nin ser unha simple ama de casa...). A pesar de que no libro orixinal, non as versions xuvenis, si acepta ese rol que lle corresponde no desenlace, menos mal que nas versions cinematograficas prima esa rebeldia e ese compromiso ca muller)
Amamoste, Jo!!!
06/09/2012
O LADRON DE LIBROS
Lendo o libro" La ladrona de libros"( o recomendo) ocorreseume este relato posteriormente. Teño ganas de poñer poesia neste blog, pero sintome mais insegura con ela, como se tivese pouca calidade...Ou as que vexo con algo de "calidade", vexoas tan afastadas a min, de epocas que xa non me pertencen...asi que non sei se publicalas aqui...
O LADRON DE LIBROS
Ó prinncipio roubaba libros que non podía mercar: Tom Clancy, Dan Brown, Michael Chricton...Espías e conspiracións iban parar o peto da sua roupa. Despois de lelos, sentíase baleiro.
De supeto, viu no expositor central da librería unha edición de luxo do “Diario de Frida Kahlo”. Sentiu o seu corazon palpitar cando viu a sua portada:
-“¿ Vaste non”?-dicía Frida- “Estou soa.”
Frida era un anxo negro. Abriu as súas paxinas e ollou a sua letra a man. Figuras de mulleres negras. De mans amarelas. De soles vermellos. Uliu o cabelo negro de Frida. O seu suor. O seu corpo retorto polo sufrimento. E meteu o libro no peto do pantalón. Cando chegou a casa, abrazouna. Bailou con ela. Acariñou as letras e debuxos cas xemas dos dedos. Chorou nas súas paxinas. En fin, amouna.Seguiu roubando libros. Amou o cabalo desbocado de Silvia Plath. Amou a Jo, a Beht, a Amy e a Margaret, as suas raparigas queridas. Amou a bondade de Jane Eyre. Amou a paixon de Catherine nas cumes bretemosas.
Durmía cas suas amantes. Cada noite acariñaba as suas sufridas letras. Bailaba con elas a luz das candeas. Bicaba os seus marxes nus. Bicaba os seus lombos cativos.
Un día o home apareceu morto na librería. No seu peto levaba un facsimil de Lilith, a primeira muller de Adán. Ela mataráo.
PD: PUBLICADO NO ATENEO FERROLAN..:-)
PD: PUBLICADO NO ATENEO FERROLAN..:-)
14/08/2012
O POETA RAY BRADBURY
Lendo hai uns dias a Bradbury, co seu fermoso libro Farenheit 451(unha sociedade onde os libros estan prohibidos e queimanse a temperatura Farenheit 451) atopei estos fermosos fragmentos na sua obra.
Este primeiro fragmeto é de Clarisse, a moza que lle abre os óllos a Montang, o protagonista da obra, sobre a utilidade dos libros.
Vio
la luna baja en el cielo.
La luna, y la luz de la luna.
¿ Que venía de donde ?.
Del sol, naturalmente.
¿ Y la luz del sol ?. Nacía de su propio fuego.
Y así seguía el sol, día tras día, con fuego y fuego.
El sol y el tiempo.
La luna, y la luz de la luna.
¿ Que venía de donde ?.
Del sol, naturalmente.
¿ Y la luz del sol ?. Nacía de su propio fuego.
Y así seguía el sol, día tras día, con fuego y fuego.
El sol y el tiempo.
"¿Sabías que los libros huelen a nuez moscada o a alguna otra especie
procedente de una tierra lejana? De niño me encantaba olerlos. ¡Dios
mío! En aquella época, había una serie de libros encantadores,
antes de que los dejáramos desaparecer"
"Cuando muere, todo el mundo debe dejar
algo detrás, decía el abuelo. Un hijo, un libro, un cuadro, una
casa, una pared levantada o un par de zapatos. O un jardín plantado.
Algo que tu mano tocará de un modo especial, de modo que tu alma
tenga algún sitio a donde ir cuando tú mueras, y cuando la gente
mire ese árbol, o esa flor, que tú plantaste, tú estarás allí.
“No importa lo que hagas -decía-, en tanto que cambies algo
respecto a como era antes de tocarlo, convirtiéndolo en algo que sea
como tú después de que separes de ellos tus manos. La diferencia
entre el hombre que se limita a cortar el césped y un auténtico
jardinero está en el tacto. El cortador de césped igual podría no
haber estado allí, el jardinero estará allí para siempre"
25/07/2012
MOMO
"Algunhas noites, cando se foran as suas casas os seus amigos, quedaba soa non gran círculo de pedra do vello teatro sobre o que se alzaba a gran cúpula estrelada do ceo e escoitaba o enorme silencio.Enton, parecíalle que estaba no centro dunha gran orella, que escoitaba o universo de estrelas. E tamén que oía unha música calada, pero ind así moi impresionante, que lle chegaba moi dentro, a alma.
Nesas noites, solía soñar cousas especilalmente fermosas"
23/07/2012
O MEU PRIMER RELATO PUBLICADO
Xa hai varios meses que se publicou o meu relato na Revista Ateneo Ferrola, deixovos o enlace. E un relato que lle din moitas voltas, pero tiña claro o que queria contar...A historia dunha nena africana que loita polas mulleres. Espero que vos guste: AMINATA OU A MULLER QUE SUBEU O BAOBAB.
O enlace é http://ateneo-ferrolan.blogspot.com.es/( revista cultura e crise)
12/07/2012
O OFICIO DE ESCRITOR/A
O outro dia navegando por internet atopei unha cousa moi curiosa: os consellos de escritores xa consagrados a escritores nobeles. Alguns como Borges, en clave de humor, e outros autores, con moi bos consellos para os que estamos escomezando.
Vos deixo os de Borges, realmente non teñen ningun desperdicio:
16 CONSELLOS ( J.L.BORGES):EXTRAIDO DE http://www.ciudadseva.com/textos/teoria/opin/borges1.htm
En literatura es preciso evitar:
1. Las interpretaciones demasiado
inconformistas de obras o de personajes famosos. Por ejemplo, describir la
misoginia de Don Juan, etc.
2. Las parejas de personajes groseramente
disímiles o contradictorios, como por ejemplo Don Quijote y Sancho Panza,
Sherlock Holmes y Watson.
3. La costumbre de caracterizar a los
personajes por sus manías, como hace, por ejemplo, Dickens.
4. En el desarrollo de la trama, el recurso
a juegos extravagantes con el tiempo o con el espacio, como hacen Faulkner,
Borges y Bioy Casares.
5. En las poesías, situaciones o personajes
con los que pueda identificarse el lector.
6. Los personajes susceptibles de
convertirse en mitos.
7. Las frases, las escenas
intencionadamente ligadas a determinado lugar o a determinada época; o sea, el
ambiente local.
8. La enumeración caótica.
9. Las metáforas en general, y en
particular las metáforas visuales. Más concretamente aún, las metáforas
agrícolas, navales o bancarias. Ejemplo absolutamente desaconsejable:
Proust.
10. El antropomorfismo.
11. La confección de novelas cuya trama
argumental recuerde la de otro libro. Por ejemplo, el Ulysses de Joyce y
la Odisea de Homero.
12. Escribir libros que parezcan menús,
álbumes, itinerarios o conciertos.
13. Todo aquello que pueda ser ilustrado.
Todo lo que pueda sugerir la idea de ser convertido en una película.
14. En los ensayos críticos, toda
referencia histórica o biográfica. Evitar siempre las alusiones a la
personalidad o a la vida privada de los autores estudiados. Sobre todo, evitar
el psicoanálisis.
15. Las escenas domésticas en las
novelas policíacas; las escenas dramáticas en los diálogos filosóficos. Y, en
fin:
16. Evitar la vanidad, la modestia, la pederastia, la
ausencia de pederastia, el suicidio.
10/07/2012
SEREAS
E vos preguntaredes..¿ porque hai unha serea na portada? E a miña ultima obsesión. O meu ultimo proxecto: en proxecto claro. Un poemario onde a protagonista sea unha nova serea. Unha serea despoxada da sua voz maldita. Cunha nova voz. Sen un corpo maldito. Cun corpo de carne e sangue que produce vida. Este e un exemplo:
NOVA SEREA
Ó final dos tempos,
Conseguíranno
Acadaran a nova vida
De pés na terra.
Ceibáronse das cadeas de auga e sal
( canto tempo asolagadas)
Cosificáraas o rei do Gran Oceáno
( ¿durante canto tempo?)
Agora recobrarían a voz azul esnaquizada.
E o seu corpo magnetizado
Xa non seria maldito.
Cando pisaron a terra de chuvia
As novas sereas escorreron
A sua derradeira
Auga de mar.
Auga de mar.
03/07/2012
Subscrever:
Mensagens (Atom)