18/11/2012

SENDO TI..

Ahi vai un poema...

 

Sendo ti home
E eu muller
Era inevitable
Atoparse nos corpos
Ti, terra.
Eu, agua.
Bebiches
Bebín
Ninguen saciou
 
E imposibe que un home farte
Que unha muller farte
 
Tendo Vida dentro

04/11/2012

SIMBIOSE


E curioso como funciona a creatividade a hora de escribir un relato. Este relato ocurriuseme despois de ler unha noticia onde duas siamesas operáranas cando cumpriran un ano, pois naceran vencelladas polo lombo e compartían organos vitais. A  miña cabeza, preguntou: ¿ Que pasaria se as separaran ó cumprRi dezaoito anos? ¿ E se unha delas non quixese? E aqui vai a historia...

A súa irmá choraba. Suplicaba. Berraba.
-Non o fagas, irmanciña. Somos unha. O sangue que corre pola nosas veas é a mesma- murmuraba mentres lle collía as mans. Sangue do meu sangue, repetía mentres adurmiñaba pola anestesia.
Pechou os ollos na mesa de operacións que compartían, sentindo as bágoas percorrer lentamente nas súas meixelas. Deixouse ir polo olor que desprendía a sala de operacións. Sumiuse na escuridade.
Lembrou cando lle dixera que quería separarse dela. A súa irmá Elba non o entendera.Non entendera que, despois de dezaoito anos vencelladas por un mesmo ril e unha mesma cadeira, ela quixera operarse. Separarse  dela. Ser unha indivisible. Non duas sendo unha. Ela quería a súa irma, pero quería ter o seu propio corpo. A sua propia mente. Ser unha, simplemente.
Cando espertou da operación, apalpouse. Sorriu. Tiña a sua propia cadeira. O seu propio lombo. Tiña dúas pernas . Tiña un corpo que era de  seu.
A súa nai estaba o carón  da sua irma, que inda non espertara.
A pesar da dor e do cansazo sorriulle a súa nai.  A súa nai achegouse a bicala e a preguntarlle como estaba. Quería contestarlle que feliz, pero sabía que non era o axeitado, para a sua irmá non era o dia mas feliz da sua vida, senon quiza todo contrario. Parecía que a súa nai escoitara o seus pensamentos, que lle murmurou o oido:
-Se lle pasara, cariño. Se lle pasara.
Pero non se lle pasou. Cando a súa irmá espertou, non dixo palabra .Non chorou. Non suplicou. Enmudeceu. Nika tivo que marchar da casa. Non podía estar así, cun muro entres elas.
Estivo un ano fora. Vivindo. Soa. A soas. Ca súa mente. En silencio. As veces pola noite, palpaba a súa cicatriz. Acariñaba á noite, botando de menos a Nika. Sentindose extraña. As veces baleira, quizais. Pero sabia que era o costume. O habito. Os dezaoito anos durmindo xuntas. Meixela con meixela. Cabelo con cabelo. Carne con carne. Tiña tantas cousas que contarlle a sua irmá...pero sabia que por agora non era o momento. Non estaba preparada.
Unha maña de setembro, cando transcurrira un ano da operación a súa nai chamouna. Sua irma non fixera os derradeiros controis médicos e xurdiran complicacións co seu ril. A sua nai pensaba que era a única que podía convencela.
Cando chegara o hospital, a súa irma estaba mais delgada, ollerosa. Moi pálida. Sorriu cando a viu:
Nika colleuna da man.
-Vin para ser sangue da teu sangue.
A súa irma sorriu afirmando. Pechou os ollos.
 E Nica quedou soa de nova. E daquela chorou pola sua parte perdida.

06/10/2012

JOSE AGUSTIN GOYTISOLO

Jose Agustín Goytisolo adicoulle a súa filla Xulia,  o que despois sería  o seu poema mais coñecido: Palabras para Julia, do que  fixeron versións musicais "Los Suaves" e Paco Ibáñez. Deixovos aqui o poema e a versión do grupo "Los Suaves". Admiro profundamente a este autor, non so por este poema, senon por outros que ten como “No sirves para nada", "Llega el litio” ou o poemario “ La noche nos es propicia”( amantes en estado puro) . Nestes primeiros poemas vese reflicitida a sua depresión grave, da que non logrou sair( suicidouse en 1999). Adicarialle miles de entrada a este poeta, porque e un dos meus preferidos.
PALABRAS PARA JULIA

(José Agustín Goytisolo)

Tú no puedes volver atrás


porque la vida ya te empuja

como un aullido interminable.

Hija mía es mejor vivir

con la alegría de los hombres

que llorar ante un muro ciego.

Te sentirás acorralada

te sentiras perdida y sola

tal vez querrás no haber nacido.

Yo sé muy bien que te dirán

que la vida no tiene objeto

que es un asunto desgraciado.

Entonces siempre acuérdate

de lo que un día yo escribí

pensando en tí como ahora pienso.

Un hombre sólo una mujer

así tomados de uno en uno

son como polvo no son nada.

Pero cuando yo te hablo a tí

cuando te escribo estas palabras

pienso también en otros hombres.

Tu destino está en los demás

tu futuro es tu propia vida

tu dignidad es la de todos.

Otros esperan que resistas

que les ayude tu alegría

tu canción entre sus canciones.

Entonces siempre acuérdate

de lo que un día yo escribí

pensando en tí como ahora pienso.

Nunca te entregues ni te apartes

junto al camino nunca digas

no puedo más y aquí me quedo.

La vida es bella ya verás

como a pesar de los pesares

tendrás amor tendrás amigos.

Por lo demás no hay elección

y este mundo tal como es

será todo tu patrimonio.

Perdóname no sé decirte

nada más pero tú comprende

que yo aún estoy en el camino.

Y siempre acuérdate

de lo que un día yo escribí

pensando en tí como ahora pienso.

 LOS SUAVES: Palabras para Julia


20/09/2012

RAPARIGAS...¿ Que muller non quixo ser Jo?

Un personaxe literario que todalas( ou case todas) mulleres admiramos e Jo, Josephine March, a rapaza impulsiva da autora Louisse May Alcott. Simbolo de moitas mulleres que loitaron pola sua independencia non so profesional senon personal. Simbolo da rapaza que racha co seu rol de xenero( Jo non quere casar nin ser unha simple ama de casa...).  A pesar de que no libro orixinal, non as versions xuvenis, si acepta ese rol que lle corresponde no desenlace, menos mal que nas versions cinematograficas prima esa rebeldia e ese compromiso ca muller)




Amamoste, Jo!!!



06/09/2012

O LADRON DE LIBROS

Lendo o libro" La ladrona de libros"( o recomendo) ocorreseume este relato posteriormente. Teño ganas de poñer poesia neste blog, pero sintome mais insegura con ela, como se tivese pouca calidade...Ou as que vexo con algo de "calidade", vexoas tan afastadas a min, de epocas que xa non me pertencen...asi que non sei se publicalas aqui...

O LADRON DE LIBROS
  Ó prinncipio roubaba libros que non podía mercar: Tom Clancy, Dan Brown, Michael Chricton...Espías e conspiracións iban parar o peto da sua roupa. Despois de lelos, sentíase baleiro.
De supeto, viu no expositor central da librería unha edición de luxo do “Diario de Frida Kahlo”. Sentiu o seu corazon palpitar cando viu a sua portada:
-“¿ Vaste non”?-dicía Frida- “Estou soa.”
Frida era un anxo negro. Abriu as súas paxinas e ollou a sua letra a man. Figuras de mulleres negras. De mans amarelas. De soles vermellos. Uliu o cabelo negro de Frida. O seu suor. O seu corpo retorto polo sufrimento. E meteu o libro no peto do pantalón. Cando chegou a casa, abrazouna. Bailou con ela. Acariñou as letras e debuxos cas xemas dos dedos. Chorou nas súas paxinas. En fin, amouna.Seguiu roubando libros. Amou o cabalo desbocado de Silvia Plath. Amou a Jo, a Beht, a Amy e a Margaret, as suas raparigas queridas. Amou a bondade de Jane Eyre. Amou a paixon de Catherine nas cumes bretemosas.
Durmía cas suas amantes. Cada noite acariñaba as suas sufridas letras. Bailaba con elas a luz das candeas. Bicaba os seus marxes nus. Bicaba os seus lombos cativos.
Un día o home apareceu morto na librería. No seu peto levaba un facsimil de Lilith, a primeira muller de Adán. Ela mataráo.

PD: PUBLICADO NO ATENEO FERROLAN..:-)

14/08/2012

O POETA RAY BRADBURY

Lendo hai uns dias a Bradbury, co seu fermoso libro Farenheit 451(unha sociedade onde os libros estan prohibidos e queimanse a temperatura Farenheit 451) atopei estos fermosos fragmentos na sua obra.
Este primeiro fragmeto é de Clarisse, a moza que lle abre os óllos a Montang,  o protagonista da obra, sobre a utilidade dos libros.

Vio la luna baja en el cielo.


La luna, y la luz de la luna.


¿ Que venía de donde ?.


Del sol, naturalmente.


¿ Y la luz del sol ?. Nacía de su propio fuego.


Y así seguía el sol, día tras día, con fuego y fuego.


El sol y el tiempo.
"¿Sabías que los libros huelen a nuez moscada o a alguna otra especie procedente de una tierra lejana? De niño me encantaba olerlos. ¡Dios mío! En aquella época, había una serie de libros encantadores, antes de que los dejáramos desaparecer"


"Cuando muere, todo el mundo debe dejar algo detrás, decía el abuelo. Un hijo, un libro, un cuadro, una casa, una pared levantada o un par de zapatos. O un jardín plantado. Algo que tu mano tocará de un modo especial, de modo que tu alma tenga algún sitio a donde ir cuando tú mueras, y cuando la gente mire ese árbol, o esa flor, que tú plantaste, tú estarás allí. “No importa lo que hagas -decía-, en tanto que cambies algo respecto a como era antes de tocarlo, convirtiéndolo en algo que sea como tú después de que separes de ellos tus manos. La diferencia entre el hombre que se limita a cortar el césped y un auténtico jardinero está en el tacto. El cortador de césped igual podría no haber estado allí, el jardinero estará allí para siempre"

25/07/2012

MOMO


Relendo a Michael Ende, o meu escritor favorito de pequena(sobre todo o libro Jim Boton e Lucas o maquinista). Estou relendo Momo, o personaxe feminino libre, de bo corazón e que sabia escoitar. Que acariñaba o tempo libre que os homes grises desexaban. Un gran conto simbólico sobrea importancia do tempo e  da amizade  Mirade que perlas atopei:
"Algunhas noites, cando se foran as suas casas os seus amigos, quedaba soa non gran círculo de pedra do vello teatro sobre o que se alzaba a gran cúpula estrelada do ceo e escoitaba o enorme silencio.Enton, parecíalle que estaba no centro dunha gran orella, que escoitaba o universo de estrelas. E tamén que oía unha música calada, pero ind así moi impresionante, que lle chegaba moi dentro, a alma.
Nesas noites, solía soñar cousas especilalmente fermosas"

23/07/2012

O MEU PRIMER RELATO PUBLICADO

Xa hai varios meses que se publicou o meu relato na Revista Ateneo Ferrola, deixovos o enlace. E un relato que lle din moitas voltas, pero tiña claro o que queria contar...A historia dunha nena africana que loita polas mulleres. Espero que vos guste: AMINATA OU A MULLER QUE SUBEU O BAOBAB.
O enlace é http://ateneo-ferrolan.blogspot.com.es/( revista cultura e crise)


12/07/2012

O OFICIO DE ESCRITOR/A

O outro dia navegando por internet atopei unha cousa moi curiosa: os consellos de escritores xa consagrados a escritores nobeles. Alguns como Borges, en clave de humor, e outros autores, con moi bos consellos para os que estamos escomezando.
Vos deixo os de Borges, realmente non teñen ningun desperdicio:
16 CONSELLOS ( J.L.BORGES):EXTRAIDO DE http://www.ciudadseva.com/textos/teoria/opin/borges1.htm
En literatura es preciso evitar:



1. Las interpretaciones demasiado inconformistas de obras o de personajes famosos. Por ejemplo, describir la misoginia de Don Juan, etc.

2. Las parejas de personajes groseramente disímiles o contradictorios, como por ejemplo Don Quijote y Sancho Panza, Sherlock Holmes y Watson.

3. La costumbre de caracterizar a los personajes por sus manías, como hace, por ejemplo, Dickens.

4. En el desarrollo de la trama, el recurso a juegos extravagantes con el tiempo o con el espacio, como hacen Faulkner, Borges y Bioy Casares.

5. En las poesías, situaciones o personajes con los que pueda identificarse el lector.
6. Los personajes susceptibles de convertirse en mitos.
7. Las frases, las escenas intencionadamente ligadas a determinado lugar o a determinada época; o sea, el ambiente local.
8. La enumeración caótica.
9. Las metáforas en general, y en particular las metáforas visuales. Más concretamente aún, las metáforas agrícolas, navales o bancarias. Ejemplo absolutamente desaconsejable: Proust.
10. El antropomorfismo.
11. La confección de novelas cuya trama argumental recuerde la de otro libro. Por ejemplo, el Ulysses de Joyce y la Odisea de Homero.
12. Escribir libros que parezcan menús, álbumes, itinerarios o conciertos.
13. Todo aquello que pueda ser ilustrado. Todo lo que pueda sugerir la idea de ser convertido en una película.
14. En los ensayos críticos, toda referencia histórica o biográfica. Evitar siempre las alusiones a la personalidad o a la vida privada de los autores estudiados. Sobre todo, evitar el psicoanálisis.
15. Las escenas domésticas en las novelas policíacas; las escenas dramáticas en los diálogos filosóficos. Y, en fin:
16. Evitar la vanidad, la modestia, la pederastia, la ausencia de pederastia, el suicidio.

10/07/2012

SEREAS


E vos preguntaredes..¿ porque hai unha serea na portada? E a miña ultima obsesión. O meu ultimo proxecto: en proxecto claro. Un poemario onde a protagonista sea unha nova serea. Unha serea despoxada da sua voz maldita. Cunha nova voz. Sen un corpo maldito. Cun corpo de carne e sangue que produce vida. Este e un exemplo:

NOVA SEREA
Ó final dos tempos,
Conseguíranno
Acadaran a nova vida
De pés na terra.
Ceibáronse das cadeas de auga e sal
( canto tempo asolagadas)
Cosificáraas o rei do Gran Oceáno
( ¿durante canto tempo?)
Agora recobrarían a voz azul esnaquizada.
E o seu corpo magnetizado
Xa non seria maldito.
Cando pisaron a terra de chuvia
As novas sereas escorreron
A sua derradeira
Auga de mar.

03/07/2012

PRESENTACION


Este blog quero adicalos os meus relatos e poemas...Alguns anacos de pensamentos e ideas...Imaxenes que me emocionan ou me inspiran...Libros que me gustan ou disgustan...Os proxectos os que ando metida..Unha fiestra para ver mais ala...