SIMBIOSE

E curioso como funciona a creatividade a hora de escribir un relato. Este relato ocurriuseme despois de ler unha noticia onde duas siamesas operáranas cando cumpriran un ano, pois naceran vencelladas polo lombo e compartían organos vitais. A  miña cabeza, preguntou: ¿ Que pasaria se as separaran ó cumprRi dezaoito anos? ¿ E se unha delas non quixese? E aqui vai a historia...

A súa irmá choraba. Suplicaba. Berraba.

-Non o fagas, irmanciña. Somos unha. O sangue que corre pola nosas veas é a mesma- murmuraba mentres lle collía as mans. Sangue do meu sangue, repetía mentres adurmiñaba pola anestesia.

Pechou os ollos na mesa de operacións que compartían, sentindo as bágoas percorrer lentamente nas súas meixelas. Deixouse ir polo olor que desprendía a sala de operacións. Sumiuse na escuridade.

Lembrou cando lle dixera que quería separarse dela. A súa irmá Elba non o entendera.Non entendera que, despois de dezaoito anos vencelladas por un mesmo ril e unha mesma cadeira, ela quixera operarse. Separarse  dela. Ser unha indivisible. Non duas sendo unha. Ela quería a súa irma, pero quería ter o seu propio corpo. A sua propia mente. Ser unha, simplemente.

Cando espertou da operación, apalpouse. Sorriu. Tiña a sua propia cadeira. O seu propio lombo. Tiña dúas pernas . Tiña un corpo que era de  seu.

A súa nai estaba o carón  da sua irma, que inda non espertara.

A pesar da dor e do cansazo sorriulle a súa nai.  A súa nai achegouse a bicala e a preguntarlle como estaba. Quería contestarlle que feliz, pero sabía que non era o axeitado, para a sua irmá non era o dia mas feliz da sua vida, senon quiza todo contrario. Parecía que a súa nai escoitara o seus pensamentos, que lle murmurou o oido:

-Se lle pasara, cariño. Se lle pasara.

Pero non se lle pasou. Cando a súa irmá espertou, non dixo palabra .Non chorou. Non suplicou. Enmudeceu. Nika tivo que marchar da casa. Non podía estar así, cun muro entres elas.

Estivo un ano fora. Vivindo. Soa. A soas. Ca súa mente. En silencio. As veces pola noite, palpaba a súa cicatriz. Acariñaba á noite, botando de menos a Nika. Sentindose extraña. As veces baleira, quizais. Pero sabia que era o costume. O habito. Os dezaoito anos durmindo xuntas. Meixela con meixela. Cabelo con cabelo. Carne con carne. Tiña tantas cousas que contarlle a sua irmá...pero sabia que por agora non era o momento. Non estaba preparada.

Unha maña de setembro, cando transcurrira un ano da operación a súa nai chamouna. Sua irma non fixera os derradeiros controis médicos e xurdiran complicacións co seu ril. A sua nai pensaba que era a única que podía convencela.

Cando chegara o hospital, a súa irma estaba mais delgada, ollerosa. Moi pálida. Sorriu cando a viu:

Nika colleuna da man.

-Vin para ser sangue da teu sangue.

A súa irma sorriu afirmando. Pechou os ollos.

 E Nica quedou soa de nova. E daquela chorou pola sua parte perdida.