Neste poemario, gañador do VIII Premio de Poesía Fiz Vergara Vilariño, atopei este poema.
Non hai palabras
( Espero que a autora me perdoe a traducción)
En cada asexarnos e sempre a ultima hora
Sobreponse a agre sensación de que fora mellor
Non terse coñecido
Non reparar en certo brillar de unllas
Nin no angulo dese chapeu que che acae perfecto
A min non me
ensinaron nunca que quen cruza esta frontera
Regresa para sempre con nome de exiliada
E renega dos fluidos que un dia
Habitaron os corpos
Daquela, moi calada
Voume desprendendo desta historia
Sen saber con certeza
Porque fun eu a condenada ao cadafalso
En cada acecharnos y
siempre a ultima hora
Se sobrepone la agria sensación de que fuera mejor
No haberse conocido
No reparar en cierto brillar de uñas
Ni en el ángulo de
ese sombrero que te queda perfecto
A mi no me enseñaron
nunca que quien cruza esta frontera
Regresa para siempre con nombre de exiliada
Y reniega de los fluidos que un día
Habitaron los cuerpos
Entonces , muy callada
Me voy desprendiendo de esta historia
Sin saber con certeza
Porque fui condenada al patíbulo
Sem comentários:
Enviar um comentário