ANTIGA SEREA

Ergueuse da saba de area.

Desprendeu do seu cabelo escuro

As cunchas de mar salgada.

Descubriuse da saia de algas verdes

E deixou que os raios de sol

Quentaran a súa  recente pel cristalina.

Enchoupou as súas novas dedas

No remuíño de auga e sal

Tremendo coa friaxe.

Coas  mans rebordantes de auga e area

Mergullouse na primeira onda,

Buscando no fondo do océano

As súas irmás de auga

Elas durmían baixo as estrelas do mar.

Chamounas ao seu carón

Pero os seus beizos non se moveron

Non a oirían xamais

Decatouse de que xa non era

a princesa das augas

Chorou

Augas de perla

Acubillouse no abrazo do mar

por vez derradeira

Acougou

E encamiñouse cara o seu seco fogar

De area e sol.