27/09/2014

MARJANE

 

 Atopou os seus ollos negros reflectíndose no escaparate. Este devolveulle un  nariz afiado e uns beizos finos. Non recoñeceu a súa cabeleira negra nel. Negra  como o petróleo. Aquel petróleo polo que sangraba o seu país.

Había tres anos que o seu cabelo  non respiraba o  aire puro.  Apañou unha das guedellas na man, estaba suave a pesares de anos engaiolado na hiyab. Uliuno , aínda tiña o recendo  daquela prisión de tea gris.

Sorriu para os seus adentros e ollou, de novo,  o seu reflexo no escaparate. Atoparía outro reflexo distinto, lonxe da prisión de tea e de petróleo.

21/09/2014

DENTRO de Berta Davila

Este poemario resultou gañador no XII edición do Avelina Valladares do 2008, actualmente Berta Davila ten publicado Raiz de Fenda( poesía) e O derradeiro libro de Emma Olsen( narrativa), libros moi recomendables, gañadores respectivamente de Johan Carballeira de Poesía do ano 2013 e  Premio Narrativa  Breve de Repsol 2013

Ten moitisimo futuro esta autora

 

Un poema de Dentro:


Coñecinte coas pálpebras molladas
e a mirada perdida alén da fiestra.
E será porque amaba a auga do teu corppo
que bebín insaciable nas túas bágoas
ata que algunhas me fixeron mal.

Descubriches que morro cada día
( xa dende o mesmo día en que nacín)
e, ao estares en min,
anulábaste nun loito inconfensable.

Pese a que nunca fun demasiado purista
( a luz artificial tamén é luz)
amo o tacto,
e creo que as cartas non suplen ás caricias.

Sempre me corto cos folios
que conteñen as túas palabras,
e  a ferida do dedo axúdame a sandar
outra ferida mais fonda,
esa que levo debaixo das pálpebras
molladas de presenciais ausentes

20/09/2014

JOSE ANGEL VALENTE

Jose Angel Valente, e un dos meus poetas preferidos. Este o poemario que mais me gusta: " No amanece el cantor". Para min, prosa poetica de gran intensidade, que reflexiona sobre a morte, a vida e a soidade. Mellor vos deixos os versos:

LENTAMENTE. Del otro lado. Yo apenas podía ahora oír tu voz.

EN MIS OJOS se agolpa repentina la luz. Como si tú, de pronto, volvieras a la vida.

SABÍAS que sólo al fin sabía yo tu nombre. No el que te perteneciera, sino el otro nombre, el más secreto, aquél al que aún pertenecías tú.
 
EN EL ESPEJO se borró tu imagen. No te veía cuando me miraba.

YO CREÍA QUE SABÍA un nombre tuyo para hacerte venir. No sé o no lo encuentro. Soy yo quien está muerto y ha olvidado, me digo, tu secreto.

ME PARECÍA AHORA como si quedase en suspenso el amor. Y no era eso. Tan sólo tú no volverías nunca.
NI LA PALABRA ni el silencio. Nada pudo servirme para que tú vinieras.

CUERPO DE un desconocido. Levantamiento de tu cuerpo en el atardecer anónimo. Ya no quedaba en ti señal alguna que te hiciera nuestro.

Y TU ¿de qué lado de mi alma estabas, alma, que no me socorrías?

12/09/2014

ROUBA VERSOS (III): FRANCESES



La vida que no tiene necesidad de ninguna Penélope

para deshacer imperturbable aquello que nosotros

nos ensañamos en tejer

Stephane Chaumet
..................

hoy

las hojas muertas

iban mas rápido que yo

no hablo

no hablo

mis palabras yo

las camino

y todas las vidas

que veo

en el camino forman

partes de

lo que camina en mí

en ti

 que me silencian

para que las

reconozca

Henry Meschonic
-
Ella dice: non hables, si vienes para quedarte
Basta con la lluvia y con viento entre las tejas
basta con el silencio que se apila en los muebles
como capa de polvo, tras los siglos sin ti
......
quédate si vienes para quedarte
Guy Goffette

Existe un país lento
de tus ojos, de anhelo
de este paso, en la noche
Christope Lamiot

Ella abre un espacio
que se torna mas presente
tiene del árbol
lo que este calla
de si mismo
cuando ella esta
la sombra se hace penumbra
......
sus pestañas
son el recuerdo
de los bosques primigenios
Cuando ama
toda la tierra
ama con ella
a través de ela

Eugene Guilleric

 

09/09/2014

ASASINATO PERFECTO


As xemas dos dedos esvaecidas en lixivia abren a porta. O traxe de plástico con pucho ó redor do corpo atravesa o corredor. Os zapatos cunha talla menor deixan un regueiro de pegadas silandeiras. O canon da pistola automática perfectamente aliñado ca tempa. Colocou os ollos castaños no cabeceiro da cama. A  nota de suicidio na colcha.   Quixo limpar un fío de sangue na boca de carmín, malia o odio latente non llo permitiu.

-Si, así era o asasinato perfecto-pensou