Decidiu
visitar á bruxa.
Vivía nunha casiña á beira do lago Gris, totalmente
afastada da Gran cidade.
A pequena
casa construírase sobre a terra mollada, e apenas chamaba a atención,
pois confundíase co auga do lago. A sucidade
impregnaba o lugar. A brétema alí era
máis intensa. O home estremeceuse.
Dirixiuse á porta da casa, decidido. Esta
estaba entreaberta.
A bruxa, segundo lle dixeran, chamábase Soidade.
-Ola ,
quen hai?-berrou dende a porta desfeita de madeira.
Antes de que puidera repetir a frase, alguén
lle tocou o ombreiro por detrás. Deu un chimpo.
-Sei por que vés- rumoreou a figura dende a
súa pequena boca gris- Non podo
axudarche.
Desconcertado pola resposta, o home marchou.
Volveu ao día seguinte. E ao seguinte. E ao seguinte.
Transcorreron nove días. A bruxa dáballe
sempre a mesma resposta.
-Non podo axudarche -repetía.
O nonaxésimo noveno día, axeonllouse ante ela e rogou, rumoreou e berrou.
-Arrínqueme
esta soidade, esta melancolía, esta
tristeza. Arrínquema, llo suplico Levea para sempre.. Arrínqueme o corazón
de raíz , llo rogo.
A bruxa non contestou.
O home ollou a muller: viu nos seus ollos grises, a soidade, a melancolía, a súa tristeza.
Ela , por fin, no nonaxésimo noveno día a
bruxa arrancoulle o corazón.
